Covid döneminin yaşamımızdaki en önemli yansımalarından biri tabi ki sağlıklı olmanın önemi idi. Ancak bir konu daha çok canımızı acıtmıştı: Seyahat etme özgürlüğümüzün kısıtlanması. İçerisi ve dışarısı arasında geçen yaşamlarımızda barındığımız iç mekanların sınırları belli olmakla birlikte dış mekanların sınırsızlığı belki de gezgin olmanın en itici dürtülerinden birini oluşturuyor. Günlük yaşamımızda yakın çevremizi daha çok iş-güç, alış-veriş, eğitim, spor, sosyal aktiviteler vb. etkinlikler için kullandığımızdan çoğunlukla şehri tanımayı, geçmiş birikimlerini, bize neler sunabildiğini çok da düşünmeden geçiririz günlerimizi. Eğitim yıllarımda Ahmet Haşim’in ‘Bakmak ve Görmek’ yazısında vurguladığı gibi bakmak sadece başınızı bir yöne çevirmek, görmek ise baktığınız yönde ne fark ettikleriniz ile ilgili. Mevlana’ya “Bakmakla görmek arasındaki fark nedir?” diye sorduklarında “Senin baktığına herkes bakıyor; ama ya görebildiğini herkes görebiliyor mu? Aralarındaki tek fark sensin” yanıtını gezgin ruhuna uyarlayabiliriz belki de. Bir gezginin bulunduğu yerlerin benzerlikleri ve farklılarını algılaması bakma ve görme yeteneği ile yakından ilgili.
